Nasze zwierzaki!

BUKA

No nie do końca trafione imię. Miała być kociczka a wyszło że dostaliśmy kocura, którego charakter baardzo zbliżony był do imienniczki.

Kotek rósł i powoli kradł serce mojej Madzi oraz okolicznych dzieciaków, dla których codzienną rutyna stało się przestawanie pod moimi oknami i podrzucanie różnych przedmiotów do góry prowokując kota do podskoków.

Z drugiej jednak strony, jesli jakiemuś dziecku pozwolił do siebuie podejść potrafił zmrozić je spojrzeniem do tego stopnia, że np. moja siostrzenica miała koszmary z kotem o wielkich oczach.

Z ciekawszych historii dodam tylko, że uratował życie mojej narzeczonej. Obudził ja kiedyś w nocy drąc się wniebogłosy. Okazało się, ze z któregoś pieca dym zamiast w komin poszedł do wentylacji a potem naszej sypialni. Gdy Magda się obudziła miała już ból i zawroty głowy, gdyby nie Buka to niemal na pewno już by się nie obudziła.

W każdym razie po dziewięciu latach dopadła go ostra choroba płuc, z którą niestety pomimo ciężkiej walki przegraliśmy.  Choć było go niespełna 5 kilo okazało się, że bez niego mieszkanie stało się puste.
Dzis zaczeliśmy podejmować pierwsze kroki ku adopcji nowego mieszkańca.